Dla przypomnienia: karta SIM, czyli moduł identyfikacji abonenta, to karta mikroprocesorowa z wbudowaną weń pamięcią. Służy ona kilku celom, przede wszystkim przechowywaniu newralgicznych danych takich jak kontakty i wiadomości SMS oraz łączności z siecią GSM. Telefon jest w stanie funkcjonować bez karty SIM, jednak nie da się wtedy z niego dzwonić na numery inne niż alarmowe, 997 itd. Z czasem karta SIM zmieniona została na miniSIM, potem zaś na microSIM i nanoSIM. Różniły się one głównie coraz mniejszymi rozmiarami.

No dobrze, przypomnieliśmy sobie, czym są karty SIM. Co z eSIM? Są one zasadniczo kolejnym stopniem miniaturyzacji ww. kart. Układ eSIM to chip MFF2 o wymiarach 6 x 5 milimetra. Mniejszy rozmiar chipu pozwala na tworzenie mniejszych urządzeń: widać to już w np. zegarku Samsung Gear S2. Małe wymiary chipu sprawiają też, że jest on bardziej odporny na wstrząsy u zabrudzenia - ma mniej elementów, do których może dostać się brud. Karta eSIM likwiduje też problemy zbyt małej lub dużej karty SIM - w przeciwieństwie do swoich starszych braci nigdy nie trzeba jej przycinać lub wkładać do adaptera, by pasowała. Przede wszystkim jednak karta eSIM ułatwia zmianę operatora. W przypadku zwykłych kart SIM, przy zmianie operatora należy kupić odpowiedni starter a potem zaś umieścić kartę w telefonie; podczas korzystania z eSIM wystarczy wykupić odpowiedni abonament, co można zrobić przez internet na samym telefonie.

Standard eSIM może zostać wprowadzony do Polski jeszcze w tym roku. Pracują nad nim Plus, Orange i T-Mobile. Play podobno obserwuje rozwój tej technologii jednak na razie nie prowadzi prac nad wprowadzeniem jej do swojej oferty. W tej chwili standard eSIM obsługiwany jest przez m.in. Google Pixel 2 i Google Pixel 2 XL oraz iPhone Xs, Xs Max i Xr (w kombinacji dual SIM, nanoSIM + eSIM).

Robią serial animowany Diablo. Nieźle

Była moderatorka pozywa Facebooka, czyli „widziałam zbyt wiele”